|
Język arabski należy do rodziny języków semickich, w której zaliczany jest do grupy języków południowo-zachodnich według klasycznego podziału, bądź grupy języków zachodnich, centralnych według podziału Hetzrona i Voigta[1]. Zapisywany jest alfabetycznym pismem arabskim, typu abdżad, od strony prawej do lewej. Powstanie języka arabskiego datuje się na VII wiek n.e., co związane jest z narodzinami islamu oraz powstaniem imperium muzułmańskiego. Jest to tak zwany klasyczny język arabski, który przekształcił się następnie w literacki język arabski. Mimo to, początków języka arabskiego należy upatrywać w VIII wieku p.n.e., a jego rozwój można podzielić na następujące etapy: język protoarabski z dialektami staroarabskimi, arabski klasyczny i arabski literacki[2]. Arabski jako język urzędowy Język protoarabski znany jest z licznych transkrypcji datowanych na okres od VI wieku p.n.e. do VI wieku n.e.. Zachowane inskrypcje pozwalają wydzielić dwa typy dialektów: protoarabskie i staroarabskie. Do zapisu tego języka używano wówczas pisma południowoarabskiego epigraficznego. Wyjątkiem byli Samudejczycy, używający pisma aramejskiego. Klasyczny język arabski jako język świętej księgi islamu – Koranu oraz język literatury i kultury arabsko-muzułmańskiej odegrał ważną rolę cywilizacyjną. Wraz z ekspansją religii zwiększał się wpływ i zasięg terytorialny samego języka literackiego. W XIX wieku, w okresie an-Nahdy (odrodzenia Arabów), z języka klasycznego wykształcił się współczesny język arabski (zwany w j. angielskim Modern Standard Arabic, MSA), który stał się instrumentem nowej literatury i kultury arabskiej. Używany jest głównie w formie pisanej, wtórnie w mowie (np. w telewizji). Od klasycznego języka arabskiego różni się niewiele, wyłącznie w zakresie pewnego słownictwa oraz niektórych struktur gramatycznych, uznawanych obecnie za przestarzałe. Oprócz języka literackiego w krajach arabskich w powszechnym użyciu są dialekty języka arabskiego. Współwystępowanie języka literackiego i dialektów określa się mianem dyglosji. Fonologia System spółgłoskowy Zasób spółgłosek w klasycznym języku arabskim wargowe międzyzębowe zębowe zadziąsłowe podniebienne miękko- podniebienne języczkowe gardłowe krtaniowe czyste faryngalizowane zwarte bezdźwięczne t [t̪] ṭ [t̪ˁ] k q ʾ [ʔ] dźwięczne b d [d̪] ḍ [d̪ˁ] ǧ [ʤ] szczelinowe bezdźwięczne f ṯ [θ] s ṣ [sˁ] š [ʃ] ḫ [x] ḥ [ħ] h dźwięczne ḏ [ð] z ẓ [ðˁ] ġ [ɣ] ʿ [ʕ] nosowe m n drżące r półotwarte w l j W czasach Mahometa spółgłoski [d̪ˁ] i [ʤ] brzmiały najprawdopodobniej jak [ɮˁ] i [ɟ]. System samogłoskowy W języku arabskim występują trzy fonemy samogłoskowe: /æ/ (w transkrypcji a), /i/ i /u/. Krótkie i długie samogłoski są różnymi fonemami. Samogłoska /æ/ jest realizowana jako [ɑ] po spółgłoskach gardłowych i faryngalizowanych. Istnieją dwa dyftongi: /æj/ i /æw/, w języku potocznym często realizowane jako [e:] i [o:]. Sylaba W języku arabskim dopuszczalne są pojedyncze spółgłoski nagłosowe i zbitki najwyżej dwóch spółgłosek w śródgłosie i wygłosie. Rozpowszechnione w językach europejskich wyrazy takie jak wstęp są niemożliwe w arabskim. Akcent Akcentowana jest pierwsza od końca długa sylaba. Jeśli wszystkie sylaby są krótkie, akcent pada na pierwszą sylabę. Morfologia Struktura wyrazów w języku arabskim opiera się na rdzeniu trójspółgłoskowym i nieciągłych afiksach. Na przykład od rdzenia k-t-b można utworzyć wyrazy takie jak: كتاب kitāb "książka" كاتب kātib "pisarz" مكتوب maktūb "zapisane" كتب kataba "on napisał", także "pisać". Język arabski posiada rozbudowany system odmiany czasownika[3]. Istnieją dwa aspekty (dokonany i niedokonany) i pięć trybów: orzekający, przypuszczający, rozkazujący, życzący i energetyczny (używany do podkreślenia pewności, np. jaktubun "on z pewnością pisze"). Podobnie jak w innych językach afroazjatyckich, przedrostki i przyrostki są używane do oznaczenia osoby, liczby i rodzaju. Poniżej zaprezentowano odmianę czasownika faʿala robić: Czas teraźniejszy Osoba Liczba pojedyncza Liczba podwójna Liczba mnoga 1. afʿalu nafʿalu nafʿalu 2. (rodzaj męski) tafʿalu tafʿalāni tafʿalūna 2. (rodzaj żeński) tafʿalīna tafʿalāni tafʿalna 3. (rodzaj męski) jafʿalu jafʿalāni jafʿalūna 3. (rodzaj żeński) tafʿalu tafʿalāni jafʿalna Czas przeszły Osoba Liczba pojedyncza Liczba podwójna Liczba mnoga 1. faʿaltu faʿalnā faʿalnā 2. (rodzaj męski) faʿalta faʿaltumā faʿaltum 2. (rodzaj żeński) faʿalti faʿaltumā faʿaltunna 3. (rodzaj męski) faʿala faʿalā faʿalū 3. (rodzaj żeński) faʿalat faʿalatā faʿalna Ponadto, do czasownika mogą dołączać się (postpozycja) zaimki oznaczające dopełnienie, np. ﺭأﻳﻨﺎﻫﻢ raʾaynāhum "my widzieliśmy ich". Rzeczowniki odmieniają się przez przypadki – wyróżniamy mianownik (końcówka -u), dopełniacz (końcówka -i) i biernik (końcówka -a), a także stan konstrukcji (bez końcówki). Istnieją trzy liczby: pojedyncza, podwójna i mnoga. Regularna liczba mnoga ma końcówkę -ūn w mianowniku i -īn w dopełniaczu i bierniku. Wiele rzeczowników tworzy jednak liczbę mnogą w sposób nieregularny (łamana liczba mnoga), np. ربّ (rabb) "władca"", ale أرباب (ʾarbāb) "władcy". Język arabski odróżnia rzeczowniki określone (z przedrostkiem ʾal, asymilowanym do następujących spółgłosek t, ṯ, d, ḏ, r, z, s, š, ṣ, ḍ, ṭ, ẓ, n) i nieokreślone (z -n po końcówce przypadka). Po końcówce przypadka rodzajnik ʾal występuje w formie l. Istnieje gramatyczny rodzaj żeński, tworzony przez dodanie do rzeczownika męskiego -at- przed końcówką przypadka lub -a w stanie konstrukcji. Niektóre wyrazy, takie jak fulk "łódź", šams "słońce", czy umm "matka", są rodzaju żeńskiego mimo braku końcówki. Podstawowy szyk zdania to VSO. Wyraz określający następuje zawsze po wyrazie określanym, tak jak w innych językach semickich, np. kitābu l-muqaddas "Biblia", dosłownie "księga święta". Wybrane zwroty Tak – na‘am – نعم Nie – lā – لا Dzień dobry – ṣabāḥu l-ḫajri – صباح الخير Dobry wieczór – masāʾu l-ḫajri – مساء الخير Pokój wam – as-salāmu ‘alaykum – السلام عليكم Do widzenia – ma‘a s-salāmati – مع السلامة Jak się czujesz? – kayfa ḥāluka (do mężczyzny), kayfa ḥāluki (do kobiety) – كيف حالك Witam – marḥaban – مرحبا Dziękuję – šukran – شكرا Przepraszam - āsifun – آسف Jak się nazywasz? – ma (i)smuka? (do mężczyzny), ma (i)smuki? (do kobiety) – "i" nie jest tu wymawiane – ما اسمك Nie rozumiem – lā afham – لا أفهم Liczebniki / ١ - wāḥid - واحد / ٢ - iṯnān - إثنان / ٣ - ṯalāṯa - ثلاثة / ٤ - 'arba‘a - أربعة / ٥ - ḫamsa - خمسة / ٦ - sitta - ستّة / ٧ - sab‘a - سبعة / ٨ - ṯamāniya - ثمانية / ٩ - tis‘a - تسعة / ١٠ - `ašara - عشرة Dialekty Osobny artykuł: Dialekty języka arabskiego. Dialekty języka arabskiego, często bardzo różniące się od języka klasycznego, używane są jedynie w mowie. Sporadycznie wykorzystuje się zapis języka mówionego w dramatach, dialogach książkowych czy komiksach. Posługuje się nimi ludność w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie. Pomiędzy dialektami tymi występują duże różnice utrudniające porozumienie osobom pochodzącym z różnych rejonów świata arabskiego. Niekiedy mówi się wręcz o językach arabskich porównując sytuację do epoki formowania się języków romańskich z lokalnych dialektów łaciny ludowej (patrz dyglosja). |
About us|Jobs|Help|Disclaimer|Advertising services|Contact us|Sign in|Website map|Search|
GMT+8, 2015-9-11 20:14 , Processed in 0.325856 second(s), 16 queries .
